POLSKA SZTANGA

BEZ KOMENTARZA

Nie warto wywoływać duchów (Humoreska) - Jan Orlicki

Tego nigdy nie zapomnę jak mając dwanaście lat chciałem razem kolegą i koleżanką wywołać ducha.

Było to bardzo dawno temu. Pamiętam, że chodziłem wtedy do szóstej klasy szkoły podstawowej. Nie wiem dokładnie skąd przyszła ta moda na wywoływanie duchów, ale pamiętam jedno, że wszyscy w szkole mówili tylko o tym. Wielu było takich co chwalili się, że za pomocą talerzyka udało im się wywołać ducha, który odpowiadał na ich pytania.

Miałem wówczas dobrego kolegę Marka i koleżankę Anię. Chodziliśmy do tej samej klasy i mieszkaliśmy w tym samym bloku. Pewnego razu postanowiliśmy, że i my spróbujemy wywołać ducha.

Zapytałem swojego starszego o osiem lat brata co o tym myśli. Najpierw się zaśmiał, a potem powiedział: - uważajcie, to bardzo niebezpieczne!

Był listopad, parę dni po Wszystkich Świętych. Kiedy zrobiło się ciemno, zaprosiłem Marka i Anię do siebie i zaczęliśmy wywoływać ducha. W pokoju paliła się tylko świeczka, więc był odpowiedni nastrój. Na stole leżała plansza z literami i cyframi, a na niej leżał talerzyk.

Ja jako mistrz ceremonii zacząłem: - duchu!, duchu! przyjdź i odpowiedz na nasze pytania. Nic się nie dzieje, więc zaczynam jeszcze raz: - duchu!, duchu!...

Nie zdążyłem do końca wypowiedzieć zaklęcie, a tu słyszę ochrypły, przerażający głos: - Jużżż... przy...by...wam!!!

Raptem otwierają się przeraźliwie skrzypiąc drzwi szafy, która stała za mną i wychodzi z szafy biała postać.

Ania i Marek siedzieli po drugiej stronie stołu i mięli za sobą drzwi od pokoju. Na widok ducha rzucili się szybko do ucieczki. Ja, zanim obiegłem stół, to duch dopadł mnie w samych drzwiach. Te, jednak zamknęły się przede mną. Świeczka zgasła i było bardzo ciemno. Duch trzymał mnie mocno za sweter na plecach.

To już po mnie – pomyślałem i zacząłem się drzeć z całej siły: - ratunku!, ratunku!!!

Nagle drzwi się otwierają do pokoju i wpada ojciec. Zapala światło. Trzyma w ręku prześcieradło i krzyczy: - co ty wyprawiasz – durniu! Mogli przez ciebie dostać zawału!

Z początku myślałem, że to do mnie się tyczy, a nie do ducha. Powoli obejrzałem się za siebie, a tam stał mój brat i to do niego mówił mój ojciec.

- Co tak ojciec krzyczy – mówi mój brat. Chcieli ducha to mięli ducha i jak gdyby nic wyszedł z pokoju.

To był mój pierwszy i ostatni raz kiedy wywoływałem duchy.